Over ‘oom Kees’ werd later nooit meer gesproken

WAGENINGEN - ‘’Het is goed dat er mensen zijn die zich hiermee bezig houden.
Het verhaal over de oorlog moet aan de jeugd verder verteld worden, opdat zoiets nooit meer zal plaatsvinden.’’
Kees Heij is er diep van onder de indruk dat de naam van zijn oom op vrijdag 20 september zichtbaar wordt op één van de vier naamplaten op het Monument voor de Gevallenen aan de Costerweg.
Cornelis (Kees) van de Kraats.
Een gewone en kerngezonde Wageningse jongeman die niet ouder dan 22 jaar mocht worden.
Op 19 maart 1922 werd hij geboren in Renkum als zoon van Cornelis van de Kraats en Arendina Wolthoorn.
Hij overleed op 28 november 1944 om 4.10 uur in Hüsum Schwesing, een buitenkamp van concentratiekamp Neuengamme (achttien kilometer van Hamburg, Duitsland).
Hij had hier gevangennummer 49114.
Kees van de Kraats werd op 2 december 1944 begraven in een massagraf op het Ostfriedhof te Hüsum.
Neef Kees Heij (73) weet dat het verschrikkelijk geweest moet zijn voor zijn oma die toen aan de Sumatrastraat 13 in Wageningen woonde.
Wat had haar jongen misdaan? Niets toch? Kees van de Kraats was laboratoriumbediende aan de Landbouwhogeschool. ‘’Onder professor Edelman, hoogleraar Bodemkunde,’’ zegt Heij.
Het verhaal gaat dat Kees weigerde om voor de Duitsers te werken.
Alle gezonde mannen kregen een oproep om voor de bezetter te werken. Kees wilde niet, met fatale gevolgen.
Hij werd op 26 oktober 1943 opgepakt en overgebracht naar Kamp Amersfoort.
Daar werd hij geplaatst in Block 10 met als gevangennummer 2649.
Er zijn een aantal brieven uit Amersfoort bewaard gebleven.
Wat mij zo verbaasd heeft is dat daar het leven gewoon doorging.
Aan een kamp denk je aan allerlei nare dingen, maar uit de brieven blijkt dat ze er bijvoorbeeld gewoon aan Sinterklaasvieringen deden verteld Kees Heij, die bij het vertellen van allerlei herinneringen vol schiet.
Met het lengen van de jaren komen veel zaken terug. ‘’Vroeger ging je verder met je leven".
Over Kees werd eigenlijk nooit meer gesproken. Hij kwam niet meer terug, dat was het.
Mijn oma moet zo gedacht hebben. Voor haar was het al erg genoeg: ze had vier kinderen, twee jongens en twee meisjes.
De ene jongen kwam niet meer uit Duitsland terug, de andere avonturier Gerrit was al voor de oorlog naar Nederlands-Indië vertrokken, overleefde daar het kamp maar kwam pas in de jaren zestig weer naar Nederland.’’